Oταν ημουν στη εκτη δημοτικου,επρεπε να γραψω ένα ποιημα.Σε μια από τις γραμμες του ελεγε, «Αν τα ματια σου δεν ηταν ανοιχτα δεν θα ηξερες αν περπατας η αν ονειρευεσαι».Δεν σημαινε πολλα για μενα εκεινη τη στιγμη.Εξαλλου υπηρχε ένα αγορι στην ταξη που μου αρεσε,οπότε πώς να εδινα προσοχη σε μια τετοια φιλοσοφικη αναλυση; Τωρα, 3 χρονια μετα καταλαβα το ποιημα τελεια.
Γιατι τωρα τελευταια η ζωη μου,μοιαζει σαν να είναι ονειρο.Υπηρχαν μερες που πιστευα ότι θα ξυπνησω και θα ανακαλυψω ότι καποια προσφατα γεγονοτα στη ζωη μου δεν ειχαν συμβει πραγματικα.Σιγουρα επρεπε να ειμαι η ωραια κοιμωμενη.Οποιαδηποτε μερα,αυτό το ονειρο-μαλλον αυτος ο εφιαλτης- θα τελειωνε και θα επερνα τον πριγκιπα μου πισω και θα ζουσαμε εμεις καλα κ αυτοι καλυτερα.
Αλλα δεν υπηρχε κανενα ευτιχισμενο τελος,τουλαχιστον όχι στο κοντινο μελλον.Και ο πριγκιπας μου; Λοιπον,αυτό είναι μια άλλη ιστορια.Ο πρίγκιπας μου μεταμορφωθηκε σε στρινγκόι .Στον κοσμο μου υπαρχουν 2 ειδων βαμπιρ που ζουν κρυφα από τους ανθρωπους.Τα Μοροι είναι ζωντανα βαμπιρ ,καλα βαμπιρ που χρησιμοποιουν στοιχειακη μαγεία και δεν σκοτωνουν για να βρουν αιμα και να ζησουν.Τα Μορόι είναι γεννημένα.Τα Στριγκόι δημιουργουνται- με το ζορι η κατά επιλογην- μεσω σκοτεινων μεθοδων.
Και ο Ντιμιτρι, ο αντρας που αγαπώ,εγινε Στριγκοι εναντια στη θεληση του.Εγινε κατά τη διαρκεια μιας μαχης ,μια επικη μαχη διασωσης στη οποια και εγω συμμετειχα.Τα Στριγκοι απηγαγαν Μοροι και νταμπιρ από το σχολειο που φοιτουσα, και οργανωθηκαμε με καποιους αλλους για να παμε να τους σωσουμε.Τα Νταμπιρ είναι μισα ανθρωποι,μισα βαμπιρ- προικισμενα με ανθρωπινη δυναμη και σκληροτητα,και με τα αντανακλαστικα και τις αισθησεις των Μοροι.
Μετα από αυτή την εκβαση, τα υπολοιπα Μοροι τον θεωρησαν νεκρο.Και ως ένα συγκεκριμενο βαθμο,ηταν.Εκεινοι που μετατρεπονταν σε Στριγκοι,εχαναν ολη την αισθηση της καλοσυνης που ειχαν στη ζωη τους πριν.Εστω και αν δεν ειχαν μεταμορφωθει κατά επιλογην ,δεν ειχε σημασια.Και παλι θα γινονταν σατανικοι και βιαιοι,όπως τα αλλα στριγκοι.Τα ατομα που κρατουσαν πεθαιναν,και ειλικρινα,θα προτιμουσα να τους φανταζομαι να πηγαινουν στο παραδεισο η σε μια άλλη ζωη παρα να καραδοκούν το βραδυ για να βρουν θυματα.Αλλα δεν μπορουσα να ξεχασω το Ντιμιτρι,η να παραδεχτω ότι ηταν ουσιαστικα νεκρος.Ηταν ο αντρας που αγαπησα,ο αντρας με τον οποιο ημουν τοσο τελεια συγχρονισμενη που ηταν δυσκολο να καταλαβω που τελειωνε και που αρχιζε.Η καρδια μου αρνιόταν να τον αφησει να φυγει-αν και τεχνικα ηταν ένα τερας,ηξερα ότι ηταν καπου εκει εξω.Επισης δεν ξεχασα ποτε μια συζητηση που ειχαμε κανει καποτε.Και οι δυο μας συμφωνισαμε ότι θα ηταν προτιμοτερο να ειμαστε νεκροι –πραγματικα νεκροι- παρα να περιφερομαστε ως στριγκοι.Και μιας και θρηνησα για την καλοσυνη που ειχε χασει,αποφασισα να πραγματοποισω τις ευχες του.Επρεπε να τον σκοτωσω και να ελευθερωσω την ψυχη του από αυτή την σκοτεινη,υπερφυσικη κατασταση.Ηξερα ότι ηταν αυτό που θα ηθελε περισσοτερο ο Ντιμιτρι,που αγαπησα.Παρολα αυτά δεν ηταν ευκολο να σκοτωσω στριγκοι.Δεν εδειχναν κανενα οικτο.Ειχα σκοτωσει καμποσα ηδη- πολύ τρελο για καποιον που ηταν μολις 18.Και ηξερα ότι το να αναμετρηθω με τον Ντιμιτρι θα ηταν η πιο σπουδαια δοκιμασια,σωματικα και συναισθηματικα.
Ουσιαστικα,οι συναισθηματικες επιπτωσεις εξαφανιστηκαν μολις πηρα την αποφαση μου.Το να κυνηγησω τον Ντιμιτρι σημαινε ότι θα επρεπε να κανω καποιες ανακαταταξεις στη ζωη μου (και δεν αναφερομαι στο γεγονος ότι πολεμωντας τον ισως εχανα τη ζωη μου).Βρισκομουν ακομα στο σχολειο,μονο λιγους μηνες πριν την αποφοιτηση ,οπου θα γινομουν και επισημα φυλακας.Καθε μερα που βρισκομουν κολλημενη στην ακαδημια του Αγ.Βλαντιμιρ- ένα απομονωμένο,προστατευμενο σχολειο για Μοροι και νταμπιρ –σημαινε ότι περνουσε μια ακομα μερα οπου ο Ντιμιτρι βρισκοταν εκει εξω,ζωντας σε μια κατασταση που ποτε δεν ηθελε.Τον αγαπουσα τοσο πολύ για να το επιτρεψω αυτό.Ετσι επρεπε να αφησω το σχολειο νωρις και να ζησω αναμεσα σε ανθρωπους,εγκαταλειποντας τον κοσμο που εζησα σχεδον ολη μου τη ζωη.
Το να φυγω επισης σημαινε ότι θα εγκατελειπα και κατι άλλο- η καλυτερα καποιον άλλο: την καλυτερη μου φιλη Λιζα,γνωστη και ως Βασίλισσα Ντραγκομιρ.Η Λιζα ηταν Μοροι,ο τελευταιος βασιλικος γονος στην οικογενεια της.Ημουν στη λιστα για να γινω φυλακας της όταν αποφοιτησω , και η αποφαση μου να κυνηγησω το Ντιμιτρι θα κατεστρεφε εντελως το μελλον μου μαζι της.Δεν ειχα άλλη επιλογη παρα να την αφησω.
Εκτος από την φιλια μας,εγω και η Λιζα ειχα ένα μοναδικο δεσμο.Καθε Μοροι ειδικευοταν σε ένα μαγικο στοιχειο- αερας,νερο,γη η φωτια.Μεχρι προσφατα,πιστευαν ότι υπηρχαν μονο τεσσερα στοιχεια.Μετα ανακαλυψαν και ένα πεμπτο: το πνευμα.
Αυτό ηταν το στοιχειο της Λιζας,και με ελαχιστους χρηστες του στο κοσμο,ξεραμε ελαχιστα γι’αυτό.Το πιο γνωστο ηταν ότι ηταν δεμενοι με ψυχικες δυναμεις.Η Λιζα χρησιμοποιουσε απιστευτα τον καταναγκασμο- μια ικανονοτητα να επιβαλλει την θεληση της σε σχεδον ολους.Μπορουσε επισης να γιατρεψει ανθρωπους ,και εδώ καπου τα πραγματα γιναν λιγο παραξενα.Βλεπετε,τεχνικα εγω πεθανα σε ένα τροχαιο ατυχημα που σκοτωσε την οικογενεια της.Η Λιζα με εφερε πισω από τον κοσμο των νεκρων χωρις να το συνειδητοποιησει,δημιουργωντας ένα ψυχικο δεσμο μεταξυ μας.Απο τοτε,εγω παντοτε ενοιωθα την παρουσια της και τις σκεψεις της.Μπορουσα να ξερω τι σκεφτοταν και πως ενοιωθε όταν ειχε μπλεξιματα.Επισης προσφατα ανακαλυψαμε ότι μπορουσα να δω φαντασματα και πνευματα που δεν ειχαν εγκαταλειψει τον κοσμο ακομα,κατι το οποιο βρηκα μπερδεμενο και δυσκολευτηκα πολύ να μπλοκαρω.Το ολο φαινομενο σημαινε ότι ημουν νυχτοφιλημενη.
Ο υπερφυσικος μας δεσμος με εκανε την ιδανικη επιλογη για να προστατευω την Λιζα,αφου συνεχως ηξερα αν βρισκοταν σε μπελαδες.Υποσχεθηκα να την προστατευω για ολη μου τη ζωη,αλλα υστερα ο Ντιμιτρι-ο ψηλος,γοητευτικος,δυνατος Ντιμιτρι- το αλλαξε εντελως.Ημουν αντιμετωπη με αυτό το απαισιο διλλημα: να συνεχισω να προστατευω τη Λιζα η να ελευθερωσω την ψυχη του Ντιμιτρι.Το να επιλεξω μεταξυ τους που μου εσπαγε την καρδια,αφηνοντας ένα πονο στο στηθος μου και δακρυα στα ματια μου.Η συντροφια μου με την Λιζα ηταν αγωνιωδης.Ειμασταν κολλητες από το νηπιαγωγειο, και η αποχωρηση μου ηταν ένα σοκ και για τις δυο μας.Για να ειμαι ειλικρινης,δεν πιστευε ποτε ότι θα συμβει.Ειχα κρατησει το ρομαντζο μου με τον Ντιμιτρι μυστικο.Ηταν ο εκπαιδευτης μου,7 χρονια μεγαλυτερος από μενα,και προοριζοταν να γινει φυλακας επισης.Ετσι, και οι δυο μας προσπαθουσαμε σκληρα να καταπολεμησουμε αυτή την ελξη, γνωριζοντας ότι πρεπει να επικεντρωθουμε στη Λιζα περισσοτερο από οτιδηποτε άλλο και ότι επισης θα ειχαμε μπλεξιματα για τη σχεση δασκαλου-μαθητη.
Αλλα μενωντας μακρυα από τον Ντιμιτρι- αν και συμφωνουσα μ΄αυτό- με εκανε να προσβολω αθελα μου τη Λιζα.Πιθανως θα επρεπε να μιλησω στην Λιζα γι΄αυτό και να της εξηγησω την απογοητευση μου σχετικα με το πώς σχεδιασα ολοκληρη την ζωη μου.Δεν φαινοταν δικαιο ότι ενώ η Λιζα ηταν ελευθερη να ζησει και να αγαπησει οποιον θελει ,εγω θα επρεπε παντα να θυσιαζω την δικη μου ευτυχια για να βεβαιωσω ότι ηταν προστατευμενη.Ηταν η καλυτερη μου φιλη και ετσι δεν μπορουσα να αντεξω στην σκεψη ότι θα την αναστατωνα.Η Λιζα ηταν συγκεκριμενα πολύ ευαλωτη γιατι το να χρησιμοποιησει το πνευμα ειχε την κακη επιρροη να οδηγει τους ανθρωπους στην τρελα.Ετσι κατεπνιξα τα συναισθηματα μου μεχρι που τελικα εκρηχθηκαν και ετσι εφυγα από την Ακαδημια- και από αυτην.
Ένα από τα φαντασματα που ειδα-ο Μεισον,ενας φιλος που ειχε σκοτωθει από στριγκοι- μου ειπε ότι ο Ντιμιτρι ειχε γυρισει στην πατριδα του: τη Σιβηρία.Η ψυχη του Μεισον αναπαυθηκε και αφησε τον κοσμο,χωρις όμως να μου δωσει αλλα στοιχεια σχετικα με το που ακριβως στη Σιβηρια ειχε παει.Ετσι επρεπε να παω εκει στα τυφλα,αντιμετωπιζοντας τον κοσμο των ανθρωπων και μια γλωσσα που δεν γνωριζα ώστε να πραγματοποιησω την υποσχεση που εδωσα στον εαυτο μου.
Μετα από μερικες βδομαδες που περασα μονη μου,τελικα καταφερα να φτασω στην Πετρουπολη.Ακομα εψαχνα,σπαρταρωντας,αλλα αποφασισμενη να τον βρω,εστω και αν το φοβομουν.Γιατι ακομα και αν εβγαζα εις περας αυτό το τρελο σχεδιο,αν καταφερνα να σκοτωσω τον αντρα που αγαπουσα,αυτό θα σημαινε ότι πραγματικα ο Ντιμιτρι θα εφευγε από αυτό τον κοσμο.Και δεν ημουν σιγουρη αν θα μπορουσα να συνεχισω να ζω σε ένα τετοιο κοσμο.
Τιποτε από αυτά δεν φαινόταν αληθινό.Αλλα ποιος ξέρει;Ισως να μην ηταν.Ισως αυτό πραγματικα να συνεβαινε σε καποιον άλλο.Ισως είναι κατι που απλα φανταστηκα.Ισως ξυπνησω συντομα και βρω τα παντα να είναι καλα με τον Ντιμιτρι και τη Λιζα.Θα ειμαστε ολοι μαζι και εκεινος θα είναι εδώ χαμογελωντας και θα με κραταει λεγοντας ότι όλα θα πανε καλα.Ισως ολο αυτό ηταν ένα ονειρο.
Αλλα δεν το νομιζω.
